Met de politie op pad

💫2019💫 dinsdag 1 januari Gelukkig nieuwjaar allemaal, wij hopen dat 2019 datgene mag brengen waar een ieder op hoopt....... Met heel veel mooie nieuwe belevingen en ontmoetingen 💛 Gisteravond was het de hele avond droog en konden we heerlijk over het dal uitkijken. Af en toe werd er wat vuurwerk al afgestoken, maar het was ver weg, dus geen schrikreacties hier. Ondertussen hebben we steeds lekker wat van de tafel met lekkers gesnoept en er was natuurlijk veels te veel 🙊. We hadden nog gevraagd aan Epa of ze wilde kijken of ze prosecco kon krijgen en eergisteren appte ze dat ze het kon krijgen, maar dat het 600.000 roepia koste....... Even snel omrekenen en daarbij verging ons al de zin in een glaasje prosecco, want dat zou neerkomen op ongeveer € 38,00 voor die fles. Nou nee, dan maar geen prosecco........, we weten immers ook niet eens zeker of we dit lekkere prosecco vinden. Om 23:30 hebben we onze zwemkleding aangetrokken en zijn we het zwembad ingegaan, daar hebben we naar het vuurwerk gekeken wat in het dal in Amlapura werd afgestoken. Mooi gezicht, niet super veel, maar genoeg om de lucht in allerlei kleuren om te toveren.......... Tegen enen lagen we lekker rustig in ons bed en zijn we heerlijk naar dromenland gegaan. Wel op tijd wakker, we hadden met Epa afgesproken dat ze nieuwjaarsdag pas om 10:00 uur hoefde te beginnen, ze was helemaal verbaasd dat wij toch al veel eerder wakker waren. Ontbeten met een heerlijke omelet, lekker licht met groenten erdoorheen. Daarna heerlijk het zwembad in gegaan en lekker saampjes liggen dobberen en foto's met de zelf ontspanner gemaakt, dat leverde weer lachwekkende momenten op........ Tegen 12:00 uur werd het weer donker in de lucht en niet heel veel later inderdaad regen en flinke buien ook. Dat had ik zo niet afgesproken met 1 januari, we zouden een heerlijke spetterdag houden in en bij het zwembad met het zonnetje erbij 🙄, nou dat zonnetje kwam niet meer terug vandaag........ We hebben nog geen vakantie zo weinig zon gehad als dit jaar, de temperatuur is natuurlijk heerlijk, tijdens een bui koelt het af naar zo'n 26 graden en verder tussen de 30 en 33 graden. Maar iets meer zon erbij zou ik wel lekker vinden, vooral als ik in het zwembad lig. Als lunch hadden we de left-overs van gisteravond en vers fruit erbij, "Jambu Biji/Sotong/Guave". De smaak is lekker zoetzuur, beetje op aardbei of peer gelijkend (ik vond meer appel/peer met een zoetje). De vruchten kunnen zaadloos zijn of harde zaden bevatten, wij hadden de versie met keiharde zaden 😁, daar maar niet te hard op gekauwd 🙊. En verder een heerlijke Mango lassie (een smoorhitte van verse mango en yoghurt). 's Middags allebei lekker zitten lezen en schrijven en muziek geluisterd en ik dacht laat ik het jaar maar goed beginnen en dus om vijf uur naar de masseuse voor een hot stone massage 😃. Eerst werd mijn rug gemasseerd, waardoor ik dacht dat ze het misschien verkeerd begrepen had, maar ik dacht "dit is ook heerlijk zo". Maar na een poosje hoorde ik het gerammel van stenen en niet veel later had ik in mijn taille/heup twee nogal hete stenen liggen en wipte ik even los van het bed 🙊 pfoei heb ik weer..... "To hot"? vroeg Noni, uhm ja to hot. Daarna was mijn ontspanning ietwat ver te zoeken, want ik was telkens bedacht op hoe heet de stenen zouden zijn en ik had het koud, ja echt waar, het is een half open ruimte en op dat moment regende het, maar de waaier boven me stond ook op standje storm zo ongeveer, dus van tijd tot tijd bibberde ik gewoon. Ik heb twee keer gevraagd of de waaier zachter of uit kon, maar ze begreep me niet, helaas deze massage viel een beetje buiten de ontspannings zone.......

Woensdag 2 januari Vandaag weer lekker met nasi goreng ontbeten, wat een heerlijk ontbijt is dat toch 🤗, daarbij verse papaya en dragonfruit. Dat heerlijke fruit van hier ga ik straks enorm missen, dat weet ik nu al zeker. Om 10:00 was Donald hier om ons op te halen, vandaag gaan we op stap naar een invalide jongen in Manggis en Epa gaat ook met ons mee. Epa is getrouwd met een politieman en via hen hoorden we van Wayan. Wayan is een tiener die in Manggis woont, een dorpje vlakbij Candidasa. Epa woont daar ook met haar gezin. In augustus 2018 was de grote aardbeving op Lombok, ook op Bali schudde het toen heel erg. Wayan wilde naar buiten, het huis uit, zoals iedereen hier doet bij een aardbeving, maar tijdens zijn vlucht naar buiten is het huis deels ingestort en op zijn rug terecht gekomen en nu kan hij niets anders meer als plat op zijn rug op een matras liggen. Het was voor ons een beetje onduidelijk hoe alles nu in elkaar stak, maar we besloten om vandaag te gaan kijken en met Donald als tolk, zouden we vast meer info kunnen krijgen. Epa spreekt ook wel redelijk Engels, maar bij echt diepere vragen loopt het ook wel eens vast en de politie die spreekt hier geen Engels. We waren net onderweg toen ik ineens langs de weg wel heel bekende kleding zag hangen, "hee onze was" riep ik, want ik herkende Rob zijn blouse. Klopt zei Epa. Gaat in principe nergens over, maar was zo'n grappige gewaarwording. Te laat voor een foto, toen waren we er al voorbij. In Candidasa en Manggis eerst boodschappen gedaan, want we hadden al wel begrepen dat de jongen nu luiers draagt en dat ze alleen met de kinderen in het huis wonen. Daarom een grote zak rijst (25 kilo), bami, suiker en olie gehaald en luiers. Onderweg had Epa contact met haar man, waar we waren en toen we verder Mangiss inreden zagen we aan de linkerkant "Polis" staan en tegelijkertijd zagen we drie politie agenten op de hoek staan bij hun motoren. Helmen gingen op en hupsakee, onder politie begeleiding (één voor en twee achter) reden we verder naar het huis van Wayan. We moesten langs de kant van de weg uit de auto en toen een pad naar beneden aflopen. Helemaal aan het einde lag het huis van Wayan en zijn broers en zus. De politie vroeg of we kennis wilden maken en we zijn naar binnen gegaan en hebben ons voorgesteld aan Wayan. Daarna even een zeer ongemakkelijk moment, omdat je niet met elkaar kunt praten. Maar al snel via Epa en later Donald informatie gekregen, al riep die van tijd tot tijd nog meer vragen op. De vader van het gezin is overleden en moeder is hertrouwd en woont nu bij haar nieuwe man net buiten het dorp. De kinderen wonen nog in het ouderlijke huis en het waarom dat heb ik nog niet helemaal duidelijk. De politieman zei dat in het huis waar de moeder nu woont, geen plek voor alle kinderen is en die daarom in dit huis blijven wonen, maar waarom de moeder niet vaker bij haar kinderen is, daarop heb ik tot nu toe geen helder antwoord. Het ongeluk is namelijk (als ik het goed heb begrepen) bij het huis gebeurd waar de moeder nu woont. Maar de verzorging van Wayan wordt door zijn broers en zus gedaan. Ook werd duidelijk dat er wel een stichting bij Wayan is geweest en die hebben ervoor gezorgd dat hij in het ziekenhuis in Denpasar in geweest. Want dat was ons eerste uitgangspunt, proberen om hem bij een stichting te brengen, die in contact staan met artsen in het ziekenhuis. Ik had zelf al een kennis gevraagd of zij mogelijk iets kunnen betekenen, zij laten kinderen met o.a. schisis opereren en hebben hele goede contacten met de artsen (die vaak belangeloos opereren). Maar Wayan is inmiddels al een keer geopereerd en heeft een katheter gekregen. Wij gaan nu proberen om Donald erbij te betrekken en of hij kan proberen om contact te leggen met de stichting uit Denpasar en te horen of er een plan van aanpak is en zoja wat. Meer kunnen wij ook niet doen, we hebben ze iig nu op weg geholpen met boodschappen, zodat ze iig kunnen eten. Wrang is dat alle kinderen niet meer naar school gaan, omdat er geen geld voor is, maar ze willen ontzettend graag naar school, ook Wayan zou niets liever willen...... Dit nu gedaan omdat we niet veel scholen kunnen bezoeken ivm de extra lange vakantie ivm Galungan 26 december en Kuningan op 5 januari. 7 Januari, de dag voor vertrek gaan we nog naar een school toen, die beginnen die dag weer. Nadat we zoveel mogelijk informatie hadden geprobeerd te vergaren, moesten we op de foto. We leken wel beroemdheden af en toe, met soms wel vier camera's op ons gericht. De politie maakte ook ontzettend veel foto's dat we daar waren. Buiten ook nog foto's gemaakt met de boodschappen die we (mede namens jullie allemaal) hebben gegeven. Toen hoorden we dat we uitgenodigd werden op het buro van politie, want dat de chief ons graag wilde ontmoeten en ontvangen in zijn kamer. Dus nadat we bij Wayan wegreden, op pad naar het politie buro, weer onder begeleiding 😊. De chief of police was er nog niet, dus buiten weer foto's gemaakt. Ook waren inmiddels de kinderen van Epa daar naartoe gekomen, want zij wonen op het politie terrein in een van de huisjes. Een prachtige tweeling van 11 jaar (dochters), een jongen van 6 jaar en een jongen van 5 jaar. Ik had ook al tegen Epa gezegd dat ze een "very handsome husband" heeft en dat was weer reden voor gegiechel alom.......... Even later kwam de "chief of police" er ook aan en werd ons enthousiast de hand geschud. Helaas moest ook hier alles weer getolkt worden, maar hij was iig erg blij met onze hulp aan Wayan vandaag. Hij vroeg ons mee naar binnen en werden naar zijn kamer begeleid, waar twee "prachtige" mintgroene banken stonden, waar we op plaats mochten nemen. We kregen water (thee of koffie mocht ook) en met behulp van Epa, hadden we een klein gesprekje. Verder was er niemand in de kamer, alleen Donald kwam er later nog bij, maar van de politie veder niemand. Er stonden ook diverse plastic tasjes klaar, dat waren snoep pakketjes die de politie had gekocht om morgen uit te delen aan de weeskinderen in het dorp, zij zijn ook mooi bezig. Toen was het tijd voor foto's met de chief en dus weer naar buiten en wij twee samen met de baas en de man van Epa op de foto....... Opeens pakte Epa mijn hand en zei dat ze me hun huisje wilde laten zien en hand in hand liepen we naar achter het politie buro. Om het buro (zijkanten en achtkant) zijn allemaal kleine huisjes, waar de politiemensen met hun gezinnen in kunnen wonen, totdat ze eventueel zelf een huis kunnen kopen. Epa en Wayan Putra wonen met hun vier kinderen in een klein huisje, twee kleine slaapkamers, de kinderen met hun vieren bij elkaar, een woonkamer, die ook als kast dient en een klein keukentje. Over een jaar of drie hopen ze en eigen huisje te kunnen kopen of huren. Nog even achter het huis gekeken, want daar hadden ze een kip en twee hanen en een eend, wat later een gans bleek te zijn toen we m zagen 🤗. Toen was het wel ongeveer lunchtijd en zijn we met Donald en Epa bij Pondok Bambu wezen lunchen. Donald en Epa konden het ook goed vinden en teuten honderd uit. Epa vertelde me dat ze het zo lief van ons vond dat ze mee mocht lunchen, dat had ze nog niet meegemaakt met gasten. Nog even een bakje koffie aan de overkant bij Donald thuis gedronken en toen werd Epa door haar man opgehaald en heeft Donald ons naar de villa gebracht. Onderweg nog even gekeken of de was er nog hing om een foto te maken ☺️, maar die was waarschijnlijk al droog. Voor het avond eten hebben we Epa gevraagd alleen een voorgerechtje en een nagerechtje te maken, ze dacht dat we een grapje maakten, nee serieus🤗. Morgenochtend maken we zelf een geroosterd broodje en Epa is nu vast fruit voor ons aan het klaarmaken, want morgen worden we om 07:30 uur opgehaald door Donald. We hebben Epa gezegd dat ze dan lekker wat later kan beginnen. Ze heeft wel drie keer gevraagd of we serieus waren, ja hartstikke.......... Maar morgen meer over wat we dan gaan doen. Dachten we dat Epa ongeveer naar huis zou gaan, komen er twee jonge mannen binnen met gamelans. Dit zijn muziek instrumenten gemaakt van bambu pijpen, aan de voorzijde dicht en aan de achterzijde gehalveerd. De beide mannen spelen daarop muziek met tussen de aantik stokken altijd vier bambu pijpen. Ze spelen bijna hetzelfde ritme, met net even een tel verschil. Na twee liedjes vroegen ze of wij plaats wilden nemen achter het instrument om het te proberen en ik kan jullie zeggen, dat spelen, dat valt nog niks niet mee......... Eerst ging het nog wel, met twee handen tegelijk de pijpen aanslaan, met vier ertussen......, maar daarna moesten we de handen verschillend van elkaar bewegen en dat levert heel lachwekkende momenten op. Maar we mochten niet opgeven en jaaaaaa op een gegeven moment klonk het zowaar heel even ongeveer zoals het hoorde, heeeeeeeeel even ☺️. Nu nog even nagenieten van een warme avond met heel veel krekelgeluiden op de achtergrond...... Selamat tidur/welterusten (voor ons tenminste bijna)