Schooltje en weeskids

Maandag 7 januari

De laatste hele dag hier in de villa, want morgen wordt het inpakken en om een uur of 15:00 uur komt Donald ons ophalen om naar de luchthaven te gaan. Rond 20:00 uur zullen we vanaf Bali vertrekken en net voor middernacht vanuit Singapore om vervolgens rond 06:30 uur woensdagmorgen in Nederland te landen. Maar zover is het nog niet, eerst vandaag........ Om 08:30 uur is Donald bij onze villa en vertrekken we samen met hem en Epa naar het kleuterschooltje in Prassi, ongeveer een kwartiertje rijden. De zus van Donald zijn overleden vrouw Ketut werkt op dit schooltje. We komen aan bij het schooltje en twee onderwijzeressen staan ons al op te wachten, waaronder de zus van Ketut en wow, ik krijg even een brok in mijn keel, want het lijkt net of ik die lieve Ketut we zie staan. Wat lijken zij op elkaar zeg....... Donald verteld dat er vier zussen zijn die heel erg op elkaar lijken en dat zijn zoon vroeger zelfs regelmatig de verkeerde te pakken had als hij zijn mamma zocht...... We worden meer dan hartelijk welkom geheten en uitgenodigd verder te komen, daar staan nog twee leerkrachten op ons te wachten en ook de eerste nieuwsgierige koppies komen tevoorschijn. We mogen eerst in de leraren kamer plaats nemen, daar staat water en Balinese cakejes op ons te wachten en vooral niet zeggen dat je niet hoeft, want het is speciaal voor ons gehaald......... De eerste kinderen komen binnen om ons een hand te geven, een handkus of hand tegen het voorhoofd, als teken van respect. Dan gaan we naar buiten en ik hoor en zie de kinderen al vrolijk zingen en in een cicel lopen, hand in hand. Ik pak twee handjes vast en ga tussen de meisjes inlopen, heel even kijken ze me aan en wordt er gegiecheld, daarna houden ze mijn handen stevig vast en loop/dans ik mee. Het is een soort spel waarbij twee kinderen elkaar moeten zien te pakken en in en uit de kring rennen. Na het spel worden de kinderen in rijen opgesteld op het schoolplein en komen twee leerkrachten naast mij staan, de kinderen komen daarop één voor één bij mij en ik doe ze twee armbandjes om en geef ze allemaal een paar schriften, een potlood en gum (daar hadden de leerkrachten om gevraagd). Aan de school, voor gezamenlijk gebruik hebben we nog een aantal pakken kleurtjes, een soort herkiesbare klei en boekjes gegeven. Afgesproken dat we volgende keer nog een keer komen om te kijken wat we verder kunnen doen (maar omdat dit de enigste dag was dat we een school konden bezoeken is het nu bij alleen leermiddelen gebleven). Als iedereen zijn spulletjes gekregen heeft, gaan we met ons allen op de foto en daarna wij nog met de leerkrachten apart. De kinderen zijn inmiddels weer in de lokaaltjes en zingen een afsluitingslied. Daarbij hebben ze eigenlijk de ogen dicht, maar er werd nu telkens even stiekem gespiekt of ik nog wel op het stoeltje zat 😊. Toen was het tijd voor de kinderen om naar huis te gaan, inmiddels stonden er al heel wat ouders voor het hek van de school te wachten. Nog een keer kwamen alle kinderen langs voor een "Terima Kasih" of een "thank you" en een hand/voorhoofdskus. Kids happy en wij happy, deze lach gaat vandaag niet meer van mijn gezicht........ Na uitgezwaaid te zijn door de leerkrachten en een dikke knuffel van de zus van Ketut gekregen te hebben, zijn wij verder gereden, op naar Manggis. In Manggis gaan we een jongens tweeling en hun zusje bezoeken, zijn zijn hun beide ouders kwijt geraakt en wij gaan kijken of we wat kunnen betekenen. In Manggis worden we weer opgewacht door de politie en die gaan ons voor, want wij weten niet waar we moeten zijn. De straatjes worden steeds smaller en er staan steeds minder huizen, als we ineens stoppen. We zijn aangekomen bij de woning (althans...... woning?). We moeten nog wat sluip door, kruip door gangetjes door en staan dan op een binnenplaatsje met een aantal woningen eromheen. De woningen zij allemaal niet van het niveau waar wij in wonen, veelal een sober gastelletje in de "keuken" en wat matrassen of matjes in een ruimte waar geslapen wordt. Met een beetje mazzel één kast en dan houdt het wel op. Bij één huis was het wat netter, tegels ipv beton, maar ook daar moesten wij niet zijn, het is wel allemaal familie die daar bij elkaar wonen. Bij het allerkleinste en aller soberste huisje moesten wij zijn, daar wonen de twee jongens (10 jaar) en hun zusje (5 jaar) met hun grootouders. Voor zover in naar binnen kon gluren, twee ruimtes, waar geslapen en gekookt wordt. Ik denk dat het huisje ongeveer vier bij vier meter groot/klein was. Informatie ingewonnen en blijkt dat beide ouders aan TBC zijn overleden (32 en 33 jaar oud). De grootouders hebben daarna de zorg voor de kinderen op zich genomen. De politie in Manggis probeert samen met sponsoren de kinderen te helpen, zodat ze iig naar school kunnen en daarmee aan hun toekomst kunnen werken. Op mijn vraag of de kinderen ook door de andere familie leden werden geholpen, werd geantwoord dat dat qua eten ook wel gebeurd, dat wordt allemaal gedeeld. De woning die er netter uitzag, is onlangs opgeknapt doordat de bewoner een krediet heeft opgenomen en dat nu dus zelf moet afbetalen. Het blijft moeilijk met de taal barrière om alles goed te begrijpen (of uit te leggen), maar wij hebben besloten om de kinderen mee te nemen naar de winkel om kleding uit te zoeken. Allemaal in de auto en naar de winkel (soort winkel die alles verkoopt). Aangegeven wat wij wilden geven en dat ze daar kleding en rijst en meel van ko den kopen. Al snel kwam de vraag of het ook alleen kleding mocht zijn, omdat de jongens school uniformen nodig waren omdat ze anders niet naar school kunnen (en daardoor niet aan hun toekomst kunnen werken). Nou tuurlijk mag dat, eigenlijk mooi dat dat boven het eten wordt verkozen. Voor het meisje kopen we een sarong en kebaya en ik zoek samen met haar nog een rokje en shirtje uit, ze was zooooooooo blij🤗. Het bedrag kwam na een beetje korting precies uit. Even twijfelden we of we alsnog rijst en meel zouden kopen, maar Donald zei dat we dat niet moesten doen, beter van niet, omdat de anders nooit rekening houden met het budget wat je geeft, ja daar zit wel wat in........ en dus hebben we dat niet gedaan. Voor Epa haar zoontjes hebben wij zelf een blouse met broekje gekocht en voor de meiden een lekker geurtje. Buiten natuurlijk nog een foto met ons allen, want de politie gaat hier ook een promotie filmpje van maken, in de hoop meer sponsoren te krijgen en ook naar de gouverment toe om te proberen dat die willen ondersteunen in het opknappen van het huisje...... De man van Epa zou de kinderen terug brengen naar huis, wij terug naar de villa, maar............... de senior van politie wilde echt dat we even op kantoor kwamen en weigeren is dan niet echt een optie, dat is niet zo beleefd en dus naar het buro (andere als van de week, nu meer een dorpskantoor) en natuurlijk werden ook daar weer de benodigde foto's gemaakt. Maar daar sprak ook het hoofd van het dorp, hij hiel een behoorlijk lang verhaal en toen Donald dat vertaalde bleek hij ons te bedanken voor de hulp die we deze week aan Wayan en vandaag weer aan de kinderen hadden gegeven. Hij hoopte dat door de promotie waar zij nu mee gestart zijn, meer mensen zullen kunnen bereiken die op een of andere manier willen sponsoren en dat deze kinderen je juiste medische hulp zullen krijgen en weer naar school kunnen gaan. Na heel veel thank you's en nog veel meer handdrukken (vooral van de senior van politie) gingen we weer op pad. Net voor het instappen zie ik nog een meisje lopen, snel even armbandje en ballon uit de auto pakken en jaaaaaa, weer een happy toetje 😃. Toen we weer in de auto zaten, voelde ik hoe moe ik was, waarschijnlijk van alle indrukken, het toch goed opletten wat er allemaal gezegd wordt, beslissen wat je gaat doen etc., maar deze moeheid komt voort uit een heel goed gevoel. Wat ben ik blij dat we toch nog een schooltje hebben kunnen bezoeken op deze laatste dag en blij hebben kunnen maken met leermiddelen en ook dit bezoek aan de weeskinderen is goed, zij kunnen nu naar school en school betekend toekomst 🤗💛. We gaan in Candidasa even lunchen met ons viertjes, bij Asyana rstaurant. Heerlijk aan zee, want een klein briesje is meer dan welkom op deze snikhete dag. De juices worden prachtig geserveerd, met een stengel lemongrass en bloemetje in stukje fruit, wat ziet dat er toch gelijk uit als een feestje ipv alleen in een kaal glas......... Heerlijk gegeten en het was ook (bijna) allemaal prachtig opgediend. Ik had een variant op GadoGado, wat verfijnder, mooi opgediend op een bananenblad. Epa kreeg haar sate tempé opgediend op een mooi bambu tafeltje, Rob had gebakken aardappelschil (echt een top idee, zalig) en spare ribs die heerlijk gemarineerd waren en Donald een salade (die zag er het minst uit) met springrolls. Nog even binnen gekeken in een paar huisjes die ze daar verhuren, wie weet iets voor in de toekomst 🤗. Op de terugweg naar de villa rijden we nog even langs de ATM (de geld automaat hier op Bali). Ik moet vandaag Donald betalen voor alle ritten die we met hem en Tirta hebben gemaakt en in Candidasa werkte de automaat niet vanmorgen. Gelukkig, deze doet het wel en met een paar miljoen op zak stap ik weer in de auto. Het blijft toch niet heel handig rekenen hoor, zulke grote bedragen. € 100.000 roepia is ongeveer € 6,00. Terug in de villa is het om 15:30 uur nog steeds prachtig weer en dus trek ik snel mijn bikini aan, nog even genieten van het zwembad en even heerlijk dobberen. Bij zonsondergang nog even wat foto's gemaakt en ondertussen was Epa al druk aan het koken voor ons laatste diner....... Een poosje later was ze even weg en kwam ze terug in sarong en kebaya en voor ons had ze ook meegenomen. Wauw wat ziet Rob er relaxed uit in de traditional kleding, compleet met Udeng (hoofdeksel) Dus wij ook allebei (weer omkleden) in niet helemaal passende kleding (we zijn geloof ik toch iets groter dan gemiddeld hier, haha). Ik had iig geen lange mouwtjes, maar drie kwart. Maar dat mocht de pret niet drukken, na wat (ja daar komt ie weer) foto's, zaten we om een uur of 20:00 aan het diner. Alle gerechtjes waren prachtig opgemaakt in bananenblad en gepresenteerd op een hele mooie schaal op voet. De gele rijst (nasi kuning) in het middel en was in piramide vorm. Het is de verbeelding van mount Agung die zorgt dat alles in evenwicht is. De bedoeling is dat je voorzichtig het bovenste topje eraf schept om de balans te behouden........ Er was natuurlijk veels te veel en dat hebben we in de koelkast gezet voor de lunch morgenmiddag. Uiteindelijk ging Epa vandaag heel laat naar huis, pas om 22:00 uur 🙊 terwijl ze er al voor 08:00 uur was, lange dag, maar ze bedankte ons dat ze weer mee mocht vandaag naar het schooltje en de weeskinderen en daarna met de lunch. Ze had foto's van de lunch naar haar collega's geappt en die waren allemaal heel jaloers, dat had nog nooit iemand gehad......... Nou wij vonden het reuze gezellig Epa.

Dinsdag 8 januari

Vandaag is het dan echt de dag dat we naar huis gaan, vanmiddag om 15:00 uur haalt Donald ons op. We kunnen niet wachten om de honden weer op te halen (uit Limburg 😁). In principe donderdagmiddag, maar als we morgen nog puf hebben, dan kan het ook zijn dat we dan nog in de auto stappen en naar Limburg rijden 🤗. We zien het wel, heb iig weer vreselijk veel zin om ze te knuffelen....... Maar eerst natuurlijk de reis, dat is het minst leuke (en dat is voor ons zachtjes uitgedrukt), maarja we moeten wel om hier te komen en inmiddels weten we behoorlijk hoe we dat op een voor ons beste en minst belastende manier kunnen doen (mits niet iets of iemand anders roet in het eten gooit, maar daarna gaan we niet vanuit). Epa verteld dat ze pas om 02:00 uur in bed lag, dat het hoofd van politie bij hun thuis had gezeten en dat ze nog lang na hadden gepraat over ons, dat we de kinderen in Manggis en op Bali zo'n warm hart toedragen. Dat ze ons wilden bedanken daarvoor door het maken van een filmje (die ik hopelijk later nog krijg). Toen kwam Epa met een offermandje en gaf die aan ons, ze vertelde dat dit namens het hoofd van politie was en de inhoud hadden zij en haar man gekocht. Het hoofd van politie heeft dit gekocht als gebaar namens de konden die we geholpen hebben in Manggis........ wauw en toen hield ik het fff niet meer droog 🙄☺️ (en Epa ook niet). Daarnet even een foto gemaakt met het mandje en die zal ik zo alvast op Facebook zetten, dan kan Epa dat weer doorsturen naar het hoofd van politie (en zo rolt het bedank balletje veder door Manggis). Epa stuurde net ook een foto van haar zoontjes die vandaag hun nieuwe kleren aanhebben 🤗 en ze vertelde dat de meiden vanmorgen een wook van parfum om hun heen hadden toen ze naar school gingen 😍 heerlijk, ik ruik het bijna. 

Ik ga dit verhaal posten, voorlopig even als laatste verhaal, thuis schrijf ik de afsluiter. Omdat we de pech hadden dat de scholen extra lang vakantie hadden vanwege Galungan en Kuningan hebben we maar 1 schooltje kunnen bezoeken, maar ook hebben we de kids van het weeshuis in Amlapura weer meegenomen om te shoppen en nu de gehandicapte jongen Wayan en gisteren de weeskinderen in Manggis. Anders dan eerst in gedachten, maar alles met een goed gevoel en met de gelukkige koppies van de drie kids gisteren voelt het heel goed....... Ik hoop voor jullie ook🤗💛🌺. Ik ga nu de koffers op bed leggen en kijken wat hier kan blijven en dan de rest inpakken, vanmiddag "heerlijk" onze lange broek en wandelschoenen weer aan 🙈 en op naar huis......... Dag lieve allemaal, tot in NL 😘, ik hoop dat we jullie weer een beetje hebben kunnen laten meereizen.........