shoppen met de weeskinderen

Dinsdag 2 mei. Regen gisteravond en afgelopen nacht, maar dat is wel even lekker verkoelend (hier althans, dat zal ik volgende week wel niet meer roepen denk ik…..).

Vanmorgen eventjes een stukje gelopen, maar het was erg broeierig, dus ik was ook redelijk snel weer terug. Alvast wat dingen uitgezocht en weggegeven, kan ik vanavond redelijk snelde koffers inpakken. Ik denk dat we nog nooit zo licht zijn geweest met de koffers op de terugweg (het scheelt als je niet veel op pad kunt).

Om iets voor 13:00 zijn we naar Donald gelopen (schuin tegenover ons) om naar het weeshuis (Yasa Kerthi Amplapura) te gaan en te gaan shoppen met de kinderen. Donald vertelde ons dat hij nog iemand had uitgenodigd, Linda van de sama-sama stichting (die ik zaterdag bij de ceremonie had ontmoet). Tja, dat sta je even voor de keuze, wel of niet meegaan (voor Rob), want wat voor de meeste mensen gewoon gedaan wordt, is het voor Rob extra spanning en de spanning is toch al hoog deze dagen. Spanning van met de kinderen gaan shoppen is er, onbekende plek, en dan ook nog een onbekend iemand mee. Rob besluit toch kom mee te gaan, leuk. Wij kruipen op de achterbank en even later vertrekken we richting Amlapura. Onderweg komen we een hele groep eenden met hun hoeders tegen op de weg, onderweg naar de sawa’s om daar de boel schoon te pikken/eten. te pikken, prachtig gezicht. Midden in Amlapura stoppen we voor een winkeltje en zien we Tirta al gebaren waar we kunnen parkeren. Voor we goed en wel zijn uitgestapt, staan de eerste kinderen al voor me om me een hand te geven (en sommige een hoofdkus) (mijn hand tegen hun voorhoofd, vooral de jongere kinderen doen dat). De kinderen zijn met de bemo-bus gekomen. Bemo's, of mini-bussen, zijn een normale manier van openbaar vervoer in Bali, het woord bemo komt van de woorden "becak" (fietsriksja) en "Mobil" (auto). De tarieven zijn goedkoop en de meeste hebben een vaste route en een vastgesteld tarief. Maar een memo kan ook op verzoek gebeld worden en dat had Tirta nu ook gedaan. In zo’n klein mini busje passen dus gewoon 19 kinderen!! en een bestuurder. Niet te geloven, het was net zo’n candidcamera moment, dat ze aan de ene kant in stappen en je niet ziet dat ze er aan de andere kant weer uitstapten (alleen in dit geval stapten ze niet uit). De leeftijd varieerde tussen 6 en 18 jaar.

Ik had Tirta verteld voor welk bedrag de kinderen mochten shoppen en ze mochten dus zelf weten wat ze wilden hebben. Ik moet zeggen dat het zeer bewuste/verstandige keuzes waren. Geen snoepgoed, maar slippers, ondergoed, shampoo, haargel, blouse voor ceremonie, bh, etc. Een ook niets van over de limiet heen, nee, als ze eroverheen gingen, dan ging dat artikel terug en werd er wat anders uitgezocht. Tirta kwam op een gegeven moment naar me toe en zei dat een van de jongens een blouse wilde voor ceremonies, maar dat die ietsje duurder was, of dat mocht. Het bleek om € 0,50 te gaan. Ik heb natuurlijk gezegd dat dat geen probleem was. Toen iedereen had gekozen, begon het grote tellen (de eigenaresse had al wel per kind bijgehouden wat die gekocht had). Maar er klopte iets niet, er waren 19 kinderen mee, zes waren er niet bij, die zouden een coupon krijgen die ik al wel betalen zou, zodat ze later die coupon in konden leveren. Maar ervaren 7 kinderen die niets hadden, hmmmmmm 1 kind over, hoe kan dat. Na veel gevraag, bleek dat de jongen die de iets duurdere blouse wilden, die terug had gehangen, omdat hij dacht dat het toch te duur was. Snel de blouse alsnog ingepakt.

Na een groepsfoto op straat, alle 19 kids weer in de bemo en terug naar het weeshuis. Wij er ook achteraan en daar rond gekeken. De gebouwen zijn vorig jaar gerenoveerd, nieuwe tegels op de vloer en opnieuw geverfd. Links het gebouw waar de meiden slapen, rechts het gebouw waar de jongens slapen. Verder is er een groot afdak waaronder spellen gedaan worden en voetbal gespeeld. Drie wat oudere jongens lieten Rob en mij de boel zien en wilden graag engels praten, ook vroegen ze aan mij of Rob mijn man was en dat ze hem erg beautiful vonden en wezen op zijn gespierde armen :-) 

Toen we de jongens kamers gingen bekijken liepen de jongens met ons mee, trots lieten ze hun kamers zien, met z’n tweeën of drieën lagen ze op een kamer. In de laatste kamer stond een gitaar. Een van de jongens zei dat dit zijn kamer was en ik vroeg hem of hij gitaar speelde. Dit werd gelijk beantwoord met een liedje, heerlijk vals, zowel de gitaar als de zang, maar geweldig met welk enthousiasme het werd gedaan. Daarna wilde nog wel iemand spelen, en niet veel later zat hij Jinglebells te zingen bij 30 graden.

Buiten werd er gezongen, bleek dat een van de meisjes jarig was. Daarna kreeg iedereen te eten en was het eventje heel erg stil……. Na het eten kregen de kinderen van Linda allemaal een geldbedrag, wat ze een ander keertje weer konden besteden. en toen haalde ik nog wat loomarmbandjes uit mijn tas en vroeg wie er wilde……, nou gewoon iedereen, haha de meiden kozen de meer kleuren bandjes en de jongens de fellere kleurtjes. Donald helemaal verbaasd, want die had gedacht dat de jongens dat maar stom zouden vinden. Als laatste nog een groepsfoto en hebben we gedag gezegd, iedereen kwam weer een hand geven en bedankten nogmaals voor de spulletjes. Nou heel graag gedaan, geniet ervan. Van de leidster kreeg ik een hele dikke knuffel.

Tirta vroeg of we nog even een kop koffie kwamen drinken bij hem thuis en dat hebben we gedaan. Daarna naar huis, want daar was het wel tijd voor. Vanavond had Donald ons uitgenodigd bij hem thuis, met Tirta’s familie en die andere familie uit NL, maar wij hebben gezegd dat we thuis blijven. Rob ligt nu even plat, terwijl ik dit aan het typen ben. Straks wat eten en daarna de koffers vast zoveel mogelijk inpakken. Morgenochtend nog even zwemmen en ik denk een massage en dan worden we om 15:30 uur opgehaald door Tirta om naar het vliegveld te vertrekken, back home…….

Dit zal voor nu even het laatste verslag zijn, zal thuis nog een eindverslagje maken. Hoop dat jullie allemaal lekker mee hebben kunnen reizen en volgende keer hoop ik weer meer naar de armere dorpjes ook te kunnen trekken om daar hulp te geven. IK heb nu nog een klein beetje geld over, dat bewaar ik uiteraard voor de Bali kids. Soms krijg ik ook de vraag van een van mijn contacten hier of ik iets kan ondersteunen en dan zal ik dat uiteraard hier posten.

Bedankt voor het lezen en tot snel weer ziens in NL, liefs Aletta en Rob (Darah, we komen er bijna aan, we missen je ontzettend)