van alles wat

 Zondag 30 april, de dag rustig begonnen, lekker in onze stoelen uitkijkend over zee. Om half twaalf komt Anke even koffie drinken. Anke woont hier en zij heeft me in de eerste jaren op weg geholpen met de kleuterschooltjes. Gezellig bijgekletst. Tegen 13:0 uur krijg ik een berichtje van Rama, of ik vanmiddag even bij hun thuis kom. Rama en zijn vrouw Sudi heb ik ontmoet in het eerste jaar dat we op Bali waren. Ik liep toen door de kampong en keek overal een beetje naar binnen. Door een van de poorten bij een huis zag ik toen een bruidspaar en dat waren zij. Ik vroeg toen of ik een foto mocht maken en dat mocht, maar ik moest ook gelijk binnen komen.  Inmiddels hebben ze drie kinderen en daar heb ik ook wat spullen voor meegenomen (w.o. kleding en loomarmbandjes). Het jaar daarop had ik de foto's die ik gemaakt had afgedrukt en ben ik de kampong weer ingelopen, maar ik wist niet meer precies waar ze woonden (die smalle gangetjes lijken allemaal op elkaar). Ik heb toen de foto gewoon aan iemand die daar liep laten zien en gevraagd "Rama" en m'n handen omhooghoudend (zo van waar is hij). Binnen no-time werden er meer mensen geroepen en kwam er iemand met een brommertje en gebaarde dat ik maar achterop moest gaan zitten. Uhm tja, wat doe je dan, je kent niemand, Rob weet niet waar ik ben, maar toch maar gedaan en we reden een stukje en sloegen af een steegje in en daar stopten we voor een huis (welke ik niet gelijk herkende als het bruidssluier, maar toen zat er ook versiering op natuurlijk). Ik werd in een kleine warung op een stoeltje gezet, iedereen praatte met elkaar, alleen geen Engels, dus ik verstond er niets van. Wel keek iedereen me aan, het ging dus duidelijk wel over mij, haha. Telefoon kwam erbij, er werd gebeld, ondertussen kreeg ik drinken en wat lekkers in mijn handen en niet veel later stond daar Rama. Hij was aan het werk, maar ze hadden hem gebeld en hij was gelijk op de brommer gestapt. Hij vond het geweldig dat ik de foto's had afgedrukt en ik naar hun op zoek was. Sindsdien zoek ik ze elk jaar even op. Maar terugkomend op het berichtje van Rama, pffff dat is wel kort van te voren, maarja heel veel speling heb ik ook niet meer qua dagen, dus maar doen. Om 14:00 uur kwam hij me ophalen en reden we een paar kilometer naar zijn huis. De twee oudste kids helemaal blij ibu Aletta weer te zien, de jongste (8 maanden) vond me geloof ik maar een beetje een vreemde (witte) ibu. De kadootjes werden blij in ontvangst genomen en we hebben wat gedronken en ik kreeg dodol. 
Dodol is een zoet zacht toffee-achtige snoepje dat populair is in Indonesië. Het is gemaakt met kokosmelk, rietsuiker en rijstmeel en is kleverig, dik en zoet.

Het duurt normaal gesproken 9 uur om het te bereiden. Gedurende het gehele bereidingsproces dient er voortdurend geroerd te worden in een grote wok. Pauzeren veroorzaakt verbranding, wat de smaak en aroma uiteraard geen goed doet. Het snoepje is klaar wanneer deze stevig is en niet plakt aan de vingers bij het aanraken.
Daarna liet Rama me trots de fotobureau zien in hun woonkamer en vroeg of ik er een foto van wilde maken, euh okee is goed :-). Toen liet hij trots zien dat een foto van mij en Rama daar ook tussen hing, op A4 formaat, geplastificeerd, tussen de kinderen en vader, heel apart. Ik weet ook niet of het voor vandaag was of dat ik daar voorlopig hang. Het is iig wel zo dat ze erg trots zijn dat je bij hun thuis wilt komen, omdat ze het niet breed hebben. Tegen half vijf weer naar huis, naar Rob. Rob was net we alleen, Gerco, Sheva en Huug waren net weg. Rob had een uur met Gerco op de golfbreker gezeten, bij hoog water, wat flink beukende golven betekend. Een geschaafde knie en waterige ogen van het zoute water waren de schade, dus dat viel gelukkig mee, want die golfbrekers zijn spekglad en met veel scherpe punten. Rob vertelde dat er vlak naast hem zo'n groot blad van een palmboom op de grond was gevallen, dan gebeurt er ff wat, want die zijn flink. Meteen klom een van de jongens hier in de boom (supersnel en zonder hulpmiddelen) om nog een blad eruit te halen wat half/half hing. Mooi gezicht.
Aan de overkant een hapje gegeten, maar we zijn redelijk snel daarna weer terug gegaan. Op zondag is het poolavond in crazy Kangaroo en komen er aan de stamtafel vaste gasten eten, Nederlanders die hier wonen en wat Australiërs. Maar het was te druk, Rob was onrustig, ik zag het aan hem. De terugreis komt eraan en de laatste dagen zijn dan vaak een dingetje. Veel prikkels, geluiden en plotselinge dingen komen vierdubbel zo hard binnen bij Rob. Daarom rust zoeken en naar de kamer terug gegaan en daar thee gezet. Moeilijk voor mij om Rob niet meer te kunnen helpen, dan rust in proberen te bouwen. 
Maandag 1 mei, na het ontbijt zien we een visser met een net de zee in gaan, dit keer in zijn eentje, dat gaat lastig worden was onze gedachte. Heel mooi zette hij het net uit achter de golfbreker en niet heel veel later ging hij het net weer binnen halen. Op de golfbreker zagen we hoe hij achter elkaar vissen uit het net haalde, succesje dus. We hebben zo'n 8 grote vissen geteld, de kleintjes gooide hij terug. 
Ga nu mijn bikini aantrekken en lekker het zwembad in. We blijven vandaag hier, zouden eigenlijk gaan lunchen bij een heel mooi panorama restaurant, maar dat laten we vallen, want je moet wel optimaal kunnen genieten. Rob ligt nu met zijn koptelefoon op muziek te luisteren, hopelijk kan hij even wat rust pakken. Machteloosheid voor mij.....
Lag lekker in het zwembad, toen ik een stemmetje naast me hoorde "excuse me". Een van de masseuses naast me, even geteut en natuurlijk vroeg ze of ik massage wilde. Ik heb haar verteld dat ik vanmiddag al een afspraak met de andere masseuse heb. Toen ze weg wilde lopen, dacht ik bij mezelf "ik ga vandaag verder niets doen, ik ga nu ook voor een massage" gewoon omdat het kan. Toen ik net lag, kwam de andere masseuse eraan, ik hoorde haar stem. Beide druk aan de kwebbel en toen ik opkeek vroeg ze of ik vanmiddag ook dan nog wou, toen ik ja zei, moest ze heel erg lachen. En anders kan Rob altijd vanmiddag gaan, zou wel goed zijn, maar weet niet of hij zich nu eraan kan overgeven, we zien vanmiddag wel.
Heerlijk samen gezwommen en daarna.......... allebei een heerlijke massage :-) Nu allebei als een glimpie aan het genieten van de namiddag, moeten we al bijna weer gaan bedenken wat we willen eten.
Morgenmiddag staat het bezoek aan het weeshuis in Amlapura op het programma, ga ik met 25 kids winkelen, oh ohwwwwwww :-)