Zaterdag en zondag

Zaterdag zijn we weer een dagje naar Amarta beach bungalows geweest, gewoon weer een dagje lekker relaxen, voor Rob de snorkelspullen mee. Nonok kwam ons om 10:30 uur ophalen, paar minuten later zaten we lekker op de luchtbedjes aan het water. Heerlijk wegkijken blijft dat toch, altijd wat te zien op of aan het water. Ik ben lekker het zwembad ingegaan, dit is een infinity zwembad (zo'n overloop zwembad). Kon vanuit het zwembad heerlijk uitkijken over zee. Na de lunch is Rob gaan snorkelen, hij had gelukkig meer zicht als afgelopen week. Duizenden visje, kleintjes, dat wel, maar wel veel. Wat wel ontzettend jammer is, is dat er zoveel troep (plastic) in het water drijft. Als er bepaalde wind is geweest of als het geregend heeft, dan komt het vanuit de bergen. Er wordt wel al steeds meer gedaan aan afval verwerking, maar het gros van de Balinezen (lees: Indonesiërs) gooit het nog "gewoon" van zich af. Moet eerlijk zeggen dat ik dat ook best een raar gezicht vind, maar dat is iets wat hier nog echt veranderd moet worden en dan startend op de scholen.

Nadat Rob gesnorkeld had (en nog een stuk touw met daaraan een aantal flessen mee had genomen uit zee), heb ik een heerlijke massage gehad. Amarta is bezig alles te vernieuwen en aan te passen en ze hebben nu een heuse spa op het terrein. Wel in een pondok aan zee, maar met andere mensen en behandelingen. Prijs was ook ineens meer dan verdubbeld, maar als gast krijg je weer 40% korting. Maar gelukkig was het heerlijk en zeker voor herhaling vatbaar........ En wat zo leuk was, "Karel" de huisleguaan was er ook weer. Prachtig beest en kwam vlak achter me langs lopen. Einde van de middag zijn we weer thuis gebracht en hebben we bij Pondok Bambu wat gegeten. Op tijd naar bed, want morgen hele dag met Donald (taxi driver) en Sarah & Sonja op pad.

Zondag om 09:00 uur door Donald opgehaald voor een tour in de omgeving en lunch bij Tirta (anders taxi driver) en Nyoman (zijn vrouw) thuis in Amlapura. We zijn begonnen bij Rumah Pohon (huis in de bomen). Dit is een klim en klauter restaurant gemaakt van bambu met allerlei levels in de bomen en allerlei verschillende looppaden, de een wat steviger als de ander, de een nogal wiebelend, de ander meer waggelend. Ik heb maar de meest stabiele genomen en ben een klein stukje (tot het eerste level) omhoog gelopen, de anderen zijn nog wat hoger geweest, maar niet helemaal in top want het was ontzettend druk met locals. Het was de dag na de grote ceremonie en in het weekend en dan trekt iedereen eropuit. Rob en ik vonden het niet echt wat, een beetje een teveel opgezette attractie, met als klap op de vuurpijl een aapje aan een kort draadje die heen en weer kon wandelen over een staalkabel, nee niet voor ons.

Na vrij kort daar geweest te zijn, door naar Tirtaganga, een mooi waterpaleis. De koning van Karangasem liet in 1948 zijn waterpaleis bouwen. Het was de laatste radja van Karangasem. 
Het waterpaleis is een unieke combinatie van Balinese en Chinese stijlen. In de jaren 40 was het een leuk weekendverblijf voor de laatste raja´s van Bali om te rusten en te relaxen. Het diende eveneens als ontvangstplaats van belangrijke gasten. Het vredige waterpaleis ligt in een mooi landschap te midden van spectaculaire, op terrassen aangelegde sawa’s. Daar heerlijk rondgelopen en natuurlijk flink wat foto's gemaakt. Het was wel druk maar niet irritant gelukkig. Op een gegeven moment kon er een jonge (balinese) vrouw op me af en riep Photo photo. Ik zag haar vriend vlakbij haar staan en dacht dat ze wilde dat ik even een foto van haar maakte en ik maakte al een gebaar naar zijn camera. Maar nee, ze wilde met mij op de foto en pakte me stevig vast, haha ik een beetje flabbergasted (schrijf je dat zo?) en daar gingen ze weer. Achteraf had ik ook graag een foto van ons gehad, maar helaas, dit had ik ook even niet verwacht. Een boel locals waren aan het zwemmen/spartelen in de zwembaden. Veel Indonesiërs kunnen niet zwemmen, gek eigenlijk als je op een eiland woont en de meesten vinden water wel helemaal geweldig.

Weer in de auto (die standaard op vriestemperatuur wordt gezet om ons te plezieren)(maar niet heus) en via allerlei mooie rustige slinger/slanger weggetjes door de sawa's (rijstvelden) gereden. Met natuurlijk de nodige stops om foto's te maken. Om even lekker wat te drinken zijn we gestopt bij Bali Asli, een prachtig restaurant met uitzicht op mount Agung (vulkaan). Het restaurant heeft aan de zijde van mount Agung geen muur, over de hele lengte niet, ook niet op het toilet. Als je op het toilet zit kijk je tegen grote planten aan en in de verte zie je weer mount Agung. Ik was er vorig jaar heel even met iemand geweest en wilde dit heel graag aan Rob laten zien en die vind het ook een heerlijke plek. Het drinken was allemaal gemaakt, ik had lemongrass/ginger soda, Rob had appel/chili bier, ook heerlijk.En met zoveel liefde (op)gemaakt, dat zie en proef je. Rob en ik gaan absoluut nog een keer terug om te lunchen of een kookworkshop te doen. Je kunt hier alleen lunchen tot een uur of 15:00, daarna gaat het dicht en ook hier is het heerlijk rustig.

Vanaf Bali Asli weer een klein stukje in de auto, naar Tirta's huis in Amlapura. Daar hadden Nyoman en hij een heerlijke lunch voor ons gemaakt. Rijst, 2 soorten vlees, groenten, zelf gemaakte sambal en (zelfgebakken) krupuk (Nyoman liet nog even aan Sarah en Sonja zien hoe dat gaat, want dat kenden ze niet) en we kregen allemaal een zak krupuk mee naar huis. Met onze buikjes weer vol in de auto en vlak voor Candidasa gingen we in Bugbug een weggetje omhoog de berg op. Dit was een nieuwe weg aangelegd door de bewoners van het dorpje Bugbug naar "White sand beach". Volgens Donald was dit een hele mooie weg met prachtige vergezichten. Daar laatste klopte, maar man man, wat een hobbel gebabbel en gehap in het stof. Het was een niet geasfalteerde weg en dat een paar kilometer lang. Alle ingewanden hebben een schutmassage gehad, niet te geloven. Maar onderweg idd prachtige vergezichten, daar iets teveel over gezegd en druk die weg/pad, niet te geloven. 

Beneden kwamen we aan bij White sand beach en daar was het heel erg druk. Complete families kwamen daar samen om te zwemmen, kletsen of te eten. Wij zijn naar de ligbedden gelopen (en dat was me eigenlijk net iets te ver, maarja.......). Daar heerlijk een poos gezeten en wat gedronken (oha en foto's gemaakt). Erg leuk om naar al die mensen te kijken hoe ze aan het genieten waren. Donald kent ontzettend veel mensen en vind het ook geweldig om tegen iedereen te roepen dat ik "politie" ben, tja dan kijken alle ogen m'n kant op, bedankt Donald, haha. Het strand weer over richting de auto en dacht ik dat ik mijn naam hoorde roepen, dan denk je echt "nee dit verbeeld ik me". Maar het klopte wel, het was Julie, een van de medewerksters van Pondok Bambu die me riep, grappig. Nog een paar minuutjes en toen waren we weer thuis, allemaal goed moe. Samen met Sarah en Sonja nog wat gegeten en daarna ben ik onze koffers in gaan pakken, want morgenvroeg vertrekken wij naar Lombok.